#Career Narrative Art-Based Counseling

Οι τέχνες αποτελούσαν θεραπευτική διεργασία από την απαρχή του ανθρώπινου πολιτισμού μέσω των υλικών, της διαδικασίας και των προϊόντων τους. Ποικίλες έρευνες έχουν αναδείξει την ευεργετική επίδραση της εικαστικής θεραπείας, αλλά και της αφηγηματικής σε θεραπευτικό πλαίσιο.

​

Ποικίλα συναισθήματα ενεργοποιούνται, όπως η χαρά, η λύπη, ο φόβος, η ανακούφιση, η ηρεμία, ενώ παράλληλα ρυθμίζεται και η διάθεση του ατόμου.

​

Κατά την εικαστική θεραπεία διευκολύνονται η αυτοέκφραση, η αυτοεξερεύνηση, ο συλλογισμός και η αλλαγή, καθώς δημιουργείται ένα περιβάλλον για ελεύθερη έκφραση, εναρμόνιση και συναισθηματικό χώρο (Gerber et al, 2018). Ο εσωτερικός εαυτός γίνεται ορατός και ευκρινής μέσα από την εργασία που παράγεται (Gussak & Rosal, 2016· Malchiodi, 2001· Rubin, 1999, 2001).

​

Επιπρόσθετα, σύμφωνα με τον King & Parada (2021), πρωτόκολλα που βασίζονται στις νευροεπιστήμεςέχουν παρουσιάσει πως η εικαστική θεραπεία (Chapman et al., 2001· Hass-Cohen & Carr, 2008· King, 2016· Malchiodi, 2020· McNamee, 2005, 2006· Tripp, 2007):

1. διευκολύνει την οργάνωση και την ενσωμάτωση των τραυματικών αναμνήσεων,

2. επανεργοποιεί τα θετικά συναισθήματα και υπηρετεί ως μέσο έκθεσης και εξωτερίκευσης δυσάρεστων θεμάτων,

3. μειώνει τις αυξημένες διεγερτικές αποκρίσεις,

4. ενισχύει τη συναισθηματική αυτοαποτελεσματικότητα και διατηρεί ένα χώρο για την εξερεύνηση της αυτοαντίληψης και της ψυχικής ολοκλήρωσης, και

5. ενισχύει την ανάπτυξη της ταυτότητας.

 

Από την άλλη, ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι μέσω της αφήγησης, το άτομο επεξεργάζεται και κατανοεί τον εαυτό του, κατασκευάζοντας μια συνεκτική ιστορία ζωής (Gergen & Gergen, 2014· D’Cruz, Douglas, & Serry, 2019· McAdams, 2001), ενώ παράλληλα η ταυτότητα του ατόμου αποκτά τη μορφή ιστορίας και ως προς τη δομή αλλά και ως προς τη ιστορική συνέχεια (παρελθόν, παρόν, μέλλον) (McAdams, 2001 στο D’Cruz, Douglas, & Serry, 2019).

​