Παραμένοντας στη "ζώνη άνεσης"

Τον τελευταίο καιρό έρχεται κόσμος στο γραφείο προβληματισμένος για την επαγγελματική του πορεία και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κατά την αναζήτηση εργασίας. Και ενώ με όλους, μα όλους, η συζήτηση ξεκινάει εντελώς διαφορετικά, η κατάληξη είναι σχεδόν πάντα η ίδια. Η καθήλωση στη «ζώνη άνεσης» (περισσότερο γνωστή ως comfort zone). Η παραμονή σε μια κατάσταση που δεν μας αγχώνει ιδιαίτερα, δεν μας προβληματίζει, αλλά αντίθετα μας βοηθάει να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας και να αισθανόμαστε ενεργοί.

Ωστόσο, η άνεση αυτή, η ασφάλεια που αισθανόμαστε, που πολλές φορές μπορεί να είναι και πλασματική, μας κάνει να επαναπαυόμαστε και να μένουμε στάσιμοι. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν περάσει από αυτό το στάδιο….βασικά είναι λίγοι όσοι δεν το έχουν περάσει…

Αν σκεφτώ τη δική μου πορεία, μπορώ να εντοπίσω ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα που το πέρασα στη «ζώνη άνεσής» μου. Είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου σε ένα αντικείμενο που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, που δεν με κινητοποιούσε… (πλήρης έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού όταν μεγάλωνα – αν και ένα μεγάλο μερίδιο της ευθύνης ήταν καθαρά δικό μου και της οικογένειάς μου που συμβιβαστήκαμε και δεν ψαχτήκαμε περισσότερο, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία…). Οπότε ξεκίνησα να εργάζομαι πάνω σε αυτόν τον τομέα, γιατί όπως θεωρούσα τότε δεν είχα άλλη εναλλακτική (γελάω απλά τώρα…), και προσπάθησα πραγματικά να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα…να επιμορφωθώ, να εξειδικευτώ, να βάλω τη φαντασία μου και τη δημιουργικότητά μου να δουλέψει…αλλά πάντα έλειπε αυτή η σπίθα…που για μένα είναι απαραίτητη. Έμεινα, λοιπόν, πολύ καιρό εκεί, στη «ζώνη άνεσής» μου, γιατί…πλήρωνε το ενοίκιο, τα έξοδά μου, τις εκπαιδεύσεις μου (για να βελτιωθώ σε κάτι που δεν τρελαινόμουν) και τις εξόδους μου.

Και όλα ήταν καλά… ή μήπως δεν ήταν; Αν ήταν, γιατί τότε με έπιανε μια δυσφορία κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι έτσι θα ήταν η ζωή μου; Ό,τι στην ηλικία που είμαι οτιδήποτε άλλο θα με πήγαινε από την αρχή…και αυτή η αρχή είναι τρομακτική… Οπότε συνέχιζα, και με την επιβράβευση των σημαντικών άλλων….

Μέχρι που κουράστηκα…που είπα δεν πάει άλλο. Που σκέφτηκα πραγματικά ότι αν δεν κάνω κάτι τώρα, αργότερα μπορεί να είναι αργά…(και άλλη μία δυσλειτουργική μου σκέψη)… και βγήκα… βγήκα από τη «ζώνη άνεσης» και τόλμησα… Αποφάσισα τι ήθελα τελικά περισσότερο και ξεκίνησα προς εκείνη την κατεύθυνση. Οι γονείς με πέρασαν για τρελή και αναποφάσιστη…. Πολλοί φίλοι μου έλεγαν «πότε θα σταματήσεις να διαβάζεις και να επιμορφώνεσαι;» Και οι τότε σχέσεις τσαντίζονταν για τον ελάχιστο χρόνο που είχα… Όλες αυτές ήταν οι φωνούλες που άθελα τους με έσπρωχναν ξανά στη «ζώνη άνεσης»… αλλά ευτυχώς είχα πάρει την απόφασή μου και δεν επέστρεψα ποτέ ξανά σε εκείνη τη «ζώνη». Αλλά δεν έφυγα φυσικά με τη μία….πήρε χρόνο. Για τρία χρόνια δούλευα στη δουλειά που δεν με γέμιζε, σπούδαζα (στο αντικείμενο που με εξίταρε) και συντηρούσα το σπίτι μου, περιορίζοντας τις εξόδους, τα έξοδά μου και τον ελεύθερο χρόνο μου… Αλλά στο τέλος εκπλήρωσα το όνειρό μου και βρήκα και την σπίθα που μου έλειπε…

Και επειδή έχουν περάσει μόνο δύο μέρες μετά την έλευση του 2018 και δεν θέλω να σας ζαλίσω για πολύ ακόμα, αναλογιστείτε κι εσείς αν βρίσκετε εδώ και καιρό στη δική σας «ζώνη άνεσης». Κι αν η απάντηση είναι ναι, σκεφτείτε όλα όσα σας κρατάνε εκεί.. και όλα όσα σας φοβίζουν να ρισκάρετε και να ακολουθήσετε το όνειρό σας… και αρχίστε να κάνετε πράγματα σιγά σιγά… πράγματα που θα σας φέρουν πιο κοντά στον στόχο σας.